कविता : वगैचाबाट नालीमा पुगेको फूल !

  - पुरुषोत्तम दाहाल

सप्तरंगी वगैचामा 

मुस्कुराइ रहेको त्यो फूल

 स्वच्छ पवन छर्ने सुगन्धपूर्ण 

 परिभ्रमकहरुका लोभी आँखाले 

 चुम्वन गरिरहेका भेटिन्थे ।

 बाल वृद्ध ,वगैचामा टहल्न आउनेहरु

 युवा मनमुटुको स्पन्दन थियो त्यो फूल

 प्रेमील जोडीको अनुराग थियो 

 जति वूढो भए पनि 

 लाग्थ्यो ः  उन्मत्त वैंसको 

सौन्दर्य सीमा छैन उसमा ।

कहिल्यै न चाहुरिने , 

कहिल्यै नसुक्ने ,

कहिल्यै न झर्ने 

 कहिल्यै न थाक्ने

 जीवन्त मुस्कान अनुहारमा मुस्कुराइ रहेको

पातहरुसंगै थियो त्यो फूल

अनेक हुरी वतासमा त्यो फूल झरेन

मान अपमानको वाण वर्षामा 

उसको कहिल्यै मृत्यु भएन ।

 कतिलाई लाग्थ्यो 

त्यसलाई टिपेर शीरमा सिउरौं कि 

 कतिलाई लाग्थ्यो ः

 ओठ र गालामा नै टाँसौ कि 

 कतिलाई लाग्थ्यो ः 

 आफ्नै विच्छ्यौनालाई 

सुकोमल सौन्दर्य र सुगन्धले भरौं कि 

 मानिसहरुले त्यो फूललाई 

देवताको शीरमा  चढाउन चाहेनन् , 

किनकि ओइलाउँथ्यो र कुहेर जान्थ्यो ।

त्यो फूललाई वगैचामा नै हेर्न चाहेका थिए । 

तर हठात् फूल आफै भूँइमा खसे छ 

र ढलमा वग्दै वग्दै हराए छ ।

आज,

वगैचा शून्य थियो । 

मानिसहरुको कुनै भीड थिएन 

फूल कुहिएर कता गयो ?

कसैले भने ः ढल टुकुचामा जोडिएको छ 

कसैले भने ः ढल वाग्मतीमा पुगेको छ 

जहाँ पुगेपनि शीरमा सजाउन नसकेको 

फूल कुहुने भएको छ

र वगैचा रिक्त, रिक्त जस्तो भएको छ ।

२०७८ । १२ । ९ ।

हालः केही दिनकालागि  रिच्मण्ड भर्जिनिया