कविता : गाउँ घरको हालखबर

 श्रीमानलाई खाडी पठाइएकै छ   

श्रीमतीलाई कुवेत, इजरायल पठाइएकै छ 

कहीँ न कहीँ 

कतै न कतै 

अन्त कतै उपाय नलागे, 

दिल्ली बम्बई तिर भएपनि 

पठाइएकै छ दिन दिनै  

अलि टाठा, बाठा, पढे लेखेका 

युरोप, अमेरिका, अस्ट्रेलिया पठाइएकै छ 

डिभी चिट्ठा भर्नेको लाइन लाग्छ लामै 

कोरिया र जापानको पठाइएकै छ भाषा सिक्न 

      

पठाइएकै छ तन्नेरी छोरो 

पठाइएकै छ बैशालु छोरी

पठाइएकै छ पढ्नेलाई

पठाइएकै छ पढाउनेलाई 

पठाइएकै छ काम गर्न सक्नेलाई

पठाइएकै छ काम गराउन सक्नेलाई 

गाउँ गाउँबाट उठ 

बस्ती बस्ती बाट उठ भन्दै 

पठाइएकै छ लामा लाइनहरुमा बस्न  

बेला बेला खुल्छ भारतीय सिपाहीमा भर्ती 

गोर्खा सिपाहीमा भर्ती 

नपाइएकै छ छाती     

पिँढीमा बसेर रुन्छिन् आमा 

आँखा भित्रै लुकाउँछन् आँसु रोगी बाउ

अलि अलि देशमै बाँकी रहेका भविष्यहरू 

आरती उतार्न व्यस्त छन् नेताको 

नेतै नेताले छाइएको छ  

कोही विद्यार्थी नेता 

कोही युवा नेता 

कोही महिला नेता 

कोही के नेता 

कोही के नेता 

गाउँ देखी केन्द्र सम्म

नेतै नेता 

कार्यकर्तै कार्यकर्ता 

फैलिएको छ नेता कार्यकर्ताको जालो 

पद नपुगे फुटाउँछन पार्टी 

सबैको आउँछ नेता हुने पालो    

खेत बारी बाँझै रहे त के भो ?

छिमेकी देशबाट आउँछन सब कुरा  

छैन कोही सानो  

छैन कोही नजान्ने 

पत्रकार नभएको घर छैन 

न्यायाधीश नभएको मान्छे छैन 

सर्वज्ञ र विद्वान नभएको टोल छैन  

टिकटकका स्टुडियो नभएको गाउँ छैन 

फेसबुक, युट्युब, जुम नपुगेको परिवार छैन  

छैन कसैलाई कसैको कुनै डर 

गाउँ घर सुनसान भए त के को चिन्ता ?

बाँदरहरू बास बस्न आउंछन घर घरमा 

बाँदरहरू खेती गर्छन् खेत बारीहरुमा    

फिस्टा फिस्टीको झन् के चिन्ता भो र ! 

बुहारी बोर्डिङ पढाउन सहर पसेकी छन् 

आधुनिक भएकी छन् 

उनको लवाइ खवाइ बोलाई फेरिएको छ 

कहिले काहीँ कार सवार भएर,  

आउंछिन गाउँ अपरिचित सँग 

घर घरमै मोटर बाटो आइपुगेकै छन् क्यार 

सिंह दरबार पुगेको छ गाउँ गाउँमा

सङ्घीयता मौलाएको छ ठाउँ ठाउँ मा 

पिर्का र टेबुल माथि चढेर 

खाइन्छ आजकाल सलामी 

एम्बुलेन्स, सब वाहन नपुगेर के भो र, 

ट्र्याक्टरमा लास राखेर गइन्छ मलामी !

- रामप्रसाद खनाल