अमेरिकामा जागिर खोज्नेको लाइनमा मन्त्रालयका अधिकृतदेखि डीएसपी सम्म ........!!! - किशोर पन्थी/न्युयोर्क

अक्टोबरको एक बिहान । वषर्ायाम सकिएपनि न्यूयोर्क वषिर्रहेको थियो । सडकमा कोही छाता ओढेर दौडिरहेका थिए, कोही भिज्दै दौडिरहेका थिए । तर पानी परेकाले विगतका दिनमा जस्तै दौडनेहरुको व्यस्तता अलिक कम भएको हो कि जस्तो लाग्थ्यो । घरबाट हिड्दा छाता बोक्न बिर्सर्ेे, त्यसैले म पनि ज्याक्सन हाइटको सबवेबाट फुत्त निस्किएर दर्ुइवटा ब्लक पार गर्नका लागि भिज्दै दौडन थालें ।हुन त यो न्यूयोर्क नै हो । तर दिल्लीको गल्ली भन्दा कम छैन । इन्डियनहरुले ज्याक्सन हाइटको नाम त बदलेर दिल्ली हाइट बनाइसेका छन् । उनीहरुले ज्याक्सन हाइट नै भनिहाले पनि उनीहरुको उच्चारणका कारण यो कुनै दिल्लीतिरकै जयकिसन...

हाइट जस्तै सुनिन्छ । इन्डियन र बंगालीहरु आफूले चाहेको ठाउमा पान थुक्न हिच्किचाउदैनन् भने नेपालीहरु पनि कुहिना ठोक्काउदै हिड्न पछि पर्दैनन् । यस्तो अजिबको सभ्यता न्यूयोर्ककै अरु ठाउमा कहा“ पाउनु † त्यसैले त अमेरिकनहरुकै नजरमा पनि ज्याक्सन हाइट फरक छ ।
सधै सेभेन ट्रेनको कानै खाने डाङडाङ डुङडुङ सुनिने एउटा पुरानो पुरानो घरको दोश्रो तल्लामा सधै नेपालीहरुको भींडभाड हुने गर्छ । बढीजसो मंगोलियन अनुहारका नेपालीहरु । कसैका अनुहार मलिन हुन्छन्, कसैका थकित । सबैका छुट्टा छुट्टै कथा व्यथा छन् यिनीहरुका । तर यिनीहरुका कथा व्यथा बुझ्न अलिक धेरै समयनै निकालेर आउनर्ुपर्छ । म अलिक हतारमा भएकाले पानीमा भिजेको अनुहार पुछ्दै रिसेप्सनदेखि पछाडिपट्टी रहेको कोठाभित्र छिरें । अगाडिको रिसेप्सन त रिसेप्सन भन्नु मात्र हो । त्यहा“ कहिले पनि रिसेप्सनिस्ट बसेको मैले अहिलेसम्म देखेको छैन । नेपाली च्यानलहरु आउने एउटा टेलिभिजन सेट छ त्यहा“, रिसेप्सनिस्टको साटो । टेलिभिजनसेट त बोल्छ तर अरुका कुरा सुन्दैन । त्यसैले म सिधै कार्यालका मुख्य व्यक्तिकहा“ पुगे ।
म उनको ढोकाबाट भित्रछिरेको केहीबेर भइसक्दा पनि उनले मलाई देखेनन् । उनी निदाएका थिएनन्, बरु अति व्यस्त भएकाले म छिरेको पत्तो पाएनन् । पेशाले उनी अरुकहा“ जागिर लगाइदिने एजेन्ट हुन् । म्याग्दीका रुद्रबहादुर पुन । नेपालमा दलाल भन्दा नराम्रो सुनिएपनि यहा“ एजेन्ट भन्दाचाही राम्रै सुनिने । यिनले कैयन नेपालीलाई भारतीय, नेपाली, पाकिस्तानी र अमेरिकनहरुकोमा जागिर लगाइदिन्छन् । त्यसलै म पुग्दा उनी नेपालीहरुलाई जागिरमा पठाउन व्यस्त थिए । यो व्यस्तता त दिनभर पनि सकिने भए पो † बाहिर पानी पर्दा यहा“ अझ बढी व्यस्तता । त्यसैले उनी व्यस्तताकै बीचबाट उठेर अर्को कोठामा म स“ग कुरा गर्न तयार भए ।
"को हुन् तपाईले जागिरको लागि पठाउनेहरु -" मेरो प्रश्न । प्रश्न स्वभाविक थियो । तर जवाफ अलिकति अचम्मको । "मकहा“ मन्त्रालयका अधिकृतहरुदेखि डीएसपीसम्म आउ“छन् जागिरका लागि ।" -खर्ुइलिएको तालु मुसार्दै उनले जवाफ दिए । हुन पनि नेपालबाट पर्यटक भिसामा आएर यतै लुकेर बस्ने होउन् वा डिभी परेर आउनेहरु होउन्, मन्त्रालयका हाकिम, प्रहरीका डिएसपी, राजनीतिक पार्टर्ीी नेता र पर्ूवसांसदसम्मलाई यिनले जागिर लगाइदिएका रहेछन् । "कस्तो जागिर -" मेरो प्रश्नको जवाफमा उनले भने -"ग्यास स्टेसन र रेष्टुरेन्टमा त हो नि †" उनले जागिरेको नाम नछाप्ने शर्तमा भने -"का“ग्रेसका ती नेतालाई ग्यास स्टेसनमा मैले नै जागिर लगाइदिएको त हो नि †" हो, यिनकोमा जागिर खोज्नेहरुको लाइनमा नेपालका कलाकारदेखि राजनीतिक नेतासम्म हुन्छन् । अधिकृतदेखि र्सवसाधारणसम्म हुन्छन् । अ“ग्रजी र हिन्दी बोल्न जानेकाहरुलाई मात्र होइन, नेपाली समेत बोल्न नजान्नेहरुलाई समेत जागिर लगाइदिएका छन्, रुद्रले । हरेक दिन डेढसय जनासम्म नेपालीहरु जागिर खोजिदिन भन्दै यिनकोमा आउछन् । पचासप्रतिशत सन्तुष्ट भएर र्फकन्छन् ।
"डलर त निकै कमाई हुन्छ होला नि तपाईलाई -" मेरो प्रश्नको जवाफ उनले यसरी दिए -"मैले सबैलाई डलरको लोभमा मात्र नभई मानवियताको नाताले विनाशुल्क पनि जागिरमा पठाइदिएको छु, कतिपय दुख पाएकाहरुलाई त मेरै कार्यालयमा सुत्न दिएर बाटाखर्चसहित जागिरमा पनि पठाइदिएको छु । तर पनि राम्रो आम्दानी भइरहेको छ ।" हुन पनि आम्दानी नराम्रो भएको भए चारपा“चवटा व्यवसाय गर्न अमेरिकामा कसरी सकिन्थ्यो - उनको ल र्फम पनि छ । न्यूयोर्कमा नै मेट्रो पिसिएस मोबाइलको स्टोर र प|mेमिङको होलसेल पनि छ । अझ त्यतीले नपुगेर हीम शिखर नामको रेष्टुरेन्ट र पोल्ट्री र्फम पनि खोल्दैछन् उनी । आफ्नै व्यवसायमा पनि आधादर्जन भन्दा बढी नेपालीहरुलाई काम दिएका छन् ।
रुद्रले काममा पठाएपनि मालिकले राखेन, बेकार दुख दिन्छ रुद्रले भन्नेहरु पनि छन् । तर उनलाई उपहार ल्याइदिनेहरु पनि उत्तिकै छन् । उनी गुनासो गर्छन् - "काम गर्ने अधिकांश नेपालीमा क्षमता र योग्यता नहुदा जागिर दिनेहरुले मलाई काम नलाग्ने मान्छे किन पठाएको भनेर उल्टै हर्काछन् ।" क्षमता नहुनेहरुलाई काम लगाइदिन निकै मुस्किल पर्ने उनको अनुभव छ ।
उनी आफै पनि त्यत्रो विधि पढेलेखेका होइनन् रुद्र । तर उनले निरन्तर खटेर काम गरे । त्यसैले लाखौं डलरका मालिक भएका छन् । २०२६ सालमा म्याग्दीको ठाडाखानीमा जन्मिएका उनलाई भारतीय सेनामा कार्यरत बाबुले बच्चैमा भारत लगे । पछि ६ वर्षो उमेरमा बुटवल आएपछि त्यहींबाट उनले एसएलसी सकाए । पैसा कमाउन १८ वर्षो उमेरमा नै जापानतिर हान्निएका थिए रुद्र । त्यसैले अध्ययनलाई निरन्तरता दिन सकेनन् । उनी ११ वर्षबसे जापानमा । हासखेल गर्ने पूरै जवानी जापानमा काममा जोतिदैमा बित्यो ।
२९ वर्षो उमेरमा काठमाडौं फर्किएर उनले ठमेलमा लिली होटेल खोले । कोरियामा नमस्ते नामको रेष्टुरेन्ट खोले । पछि रेष्टुरेन्टबाट खासै फाइदा भएन । त्यसैले कोरियामा खोलेको रेष्टुरेन्ट बन्द गरेर उनले काठमाडौंमा नै म्यानपावर एजेन्सी खोले - मोनालिसा मेनपावर । इराकमा आतंककारीहरुले नेपालीहरुको हत्या गरेपछि नेपालमा मोनालिसा मेनपावरमाथि आक्रमण भयो हुलबाट । "इराकमा नेपाली पठाउने मुनलाईट ओभरसिज थियो, तर मेरो मेनपावरमाथि आत्रमण गर्दा एक करोडको क्षति भयो ।" उनको दुखेसो थियो ।
नेपालमा बस्न नसकिने अवस्था आएपछि उनी सन् २००४ मा हङकङको बाटो हुदै अमेरिका पसे । टुरिस्ट भिसामा अमेरिका छिरेका उनले शरणार्थीको रुपमा ग्रिन कार्डको दाबी गर्दै आवेदन दिए । आवेदन दिएको एकवर्षपनि लागेन ग्रिनकार्ड हात पार्न । सन् २००५ देखि जागिर लगायदिने लुथर एजेन्सी खोलेर बसेका उनलाई निकै फलिफाप भयो । किनभने त्यसभन्दा अगाडि न्यूयोर्कमा नेपालीले यस्ता एजेन्सी खोलेका थिएनने । अहिले त झण्डै आधादर्जनको हाराहारीमा छन् ।
अमेरिका आएदेखि उनी नेपाल फर्केका छैनन् । बरु श्रीमती र छोराछोरी पनि यतै झिकाएका छन् । "नेपाल जान मन लाग्दैन -" मेरो प्रश्नको जवाफमा उनी अलिक भावुक देखिए -"आफू जन्मेको देशमा जान कस्लाई मन लाग्दैन र - म पनि पछि नेपालमा नै गएर बस्छु ।"
अहिलेसम्म त रुद्रले नेपालीहरुलाई जागिर लगाइदिएको रेष्टुरेन्ट, स्टोर, ग्यास स्टेसन, यस्तै यस्तैमा हो । किनभने अधिकांश नेपालीहरु पढेलेखेका भएपनि अमेरिकामा तल्लो स्तरको काम गर्न बाध्य छन् । तर उनी एम्पाएर स्टेटबाट सुट र टाइसहित शानका साथ नेपाली झरेको हर्ेन चाहन्छन् रे । छुट्ने बेलामा उनले भने - "म त्यो स्थीति बनाउनका लागि बाटो पहिल्याउन चाहन्छु , म अमेरिकामा बसोबास गर्न नेपाली, भुटानी र तिब्बतीहरुको प्रतिनिधी भएर काम गर्न चाहन्छु । "